CHRONISCHE BRONCHITIS

 

De chronische bronchitis bij de kat is ook bekend onder de namen astmatische of allergische bronchitis of bronchiale astma.

 

Bronchitis is een ontsteking van de bron-chiën, de vertakkingen van de luchtpijp, die leidt tot hoesten en benauwdheid. Vaak zit de kat daarbij in een karakteristieke ingedoken houding met gestrekte nek. Benauwdheid, bijgeluiden bij de ademhaling, zoals piepen en rochelgeluiden, en hoesten komen voor. Ook bij de mens zijn dit de voornaamste verschijnselen.

 

De oorzaak van een astmatische bronchitis zijn stoffen uit de omgeving waar de kat overge­voelig op reageert. Deze stoffen heten allergenen. Als allergeen kunnen fungeren stoffen, zoals gras en boompollen (-stuifmeel), huisstofmijt, andere mijten en huidschilfers van andere diersoorten. Wanneer een allergeen wordt ingeademd komt dit in contact met bepaalde cellen onder het slijmvliesoppervlak van de bron-chiën. Deze cellen zijn bezet met bepaalde antistoffen gericht tegen deze allergenen. Het contact tussen antigeen en antilichaam leidt tot het openbarsten van kleine blaasjes in deze cellen, mastcellen genoemd. Zij storten een stof uit die bloedvaatjes in de buurt doorlaatbaar maken voor bloedserum. De bloedvaatjes scheiden daardoor vocht af in het gebied waar ze lopen. Het gevolg is een zwelling van het slijmvlies van de bronchiën waardoor de diameter ervan kleiner wordt. Tevens wordt een ontstekingsstof in het bloed afgegeven die tot samentrekken van de fijnere bronchiën leidt. Samen zorgen deze effecten voor een ernstige benauwdheid. De allerkleinste bronchiën, (de bronchioli genoemd) hebben geen kraakbeenringetjes meer voor hun stevigheid, maar spierweefsel. De gezwollen slijmvliezen in de bronchiën samen met het spastisch samentrekken van de spiertjes in de wand van de bronchioli leidt tot het klachtenbeeld. In ernstige geval­len kan het zijn dat de kat blauwe slijmvlie­zen ontwikkelt en met open bek ademt door de ernstige benauwdheid.

 

GEVOLGEN VAN DE BRONCHITIS OP LANGERE TERMIJN

 

Lucht bevat de essentiële zuurstof die naar alle lichaamsweefsels moet worden vervoerd met de rode bloedcellen . Door de vergrote weerstand van de vernauwde luchtwegver­takkingen moet er meer moeite worden gedaan om voldoende lucht naar binnen te ademen. De vergrote weerstand leidt tot een versnelde ademhaling en tevens wordt het ook moeilijker om de gebruikte lucht weer uit de longen te drijven. Er ontstaat een ophoping van lucht in de zeer fijne long­blaasjes. De spanning in deze longblaasjes neemt toe. Wanneer dit maar vaak genoeg gebeurt en lang genoeg aanhoudt zullen er longblaasjes gaan scheuren. Een dergelijke long gaat blazige ophopingen vertonen van lucht en verliest haar elasticiteit. Het gevolg is emfyseem; een vergrote long met gescheurde longblaasjes en sterk verminder­de elasticiteit. De elasticiteit van de long zorgt er normalerwijze voor dat de inge­ademde lucht weer wordt uitgedreven. Bij een emfysemateuse long is dit sterk bemoei­lijkt . Katten met een chronische bronchitis en een ontwikkeld emfyseem ziet men dan

ook sterk knijpen met hun buikspieren om de uitademing kracht bij te zetten. Dit valt dan ook meteen op bij deze patiën­ten. Op de röntgenfoto ziet de dierenarts een verhoogde luchthoudendheid van de long, waarbij de longen doorzichtig lijken, een afgeplat middenrif door de druk van deze uitgerekte longen hierop en de bron-chiën zijn veel duidelijker te zien.

 

 

THERAPIE VAN BRONCHITI

 

De therapie is erop gericht om de vernauwing van de bronchiën op te heffen. Dit wordt bereikt door ontstekingsremmers en het geven van middelen die de spastische samentrekkingen van de fijne bronchiën opheffen en een bron­chi verwijdend effect hebben. In ernstige gevallen kunnen, speci­aal voor katten, aerosol pompjes worden gebruikt. Zuurstoftoediening is nodig in ernstige gevallen, voordat er ver­der wordt gegaan met behande­ling. Soms worden ook hoeston-derdrukkende en slijmoplossende medicijnen ingezet. Regelmatig medicijngebruik is noodzakelijk om ernstige long­ziekte te voorkomen. Vermijden van de allergenen is lang niet altijd mogelijk.