Alles of niets voor Blackie

 

Iedere dierenarts heeft in zijn loopbaan wel een verhaal of gebeurtenis waar hij of zij vaak aan terugdenkt. Ook ik heb zo’n verhaal waar ik ­ ondanks het feit dat het al lange tijd geleden is ­ regelmatig aan terugdenk. Het is een triest verhaal, niet in de eerste plaats voor het betreffende hondje, maar meer nog voor de eigenaar en zijn familie. Door deze gebeurtenis heb ik nog meer begrip gekregen voor de relatie tussen mens en dier.

 

 

Alweer tien jaar geleden kwam de eigenaar van Blackie, de ongeveer vijftigjarige meneer Strobel, mijn praktijk binnen. Nog voordat ik met meneer Strobel over zijn hondje gesproken had, viel me op dat Blackie haar linker voorpootje vreemd bewoog en er niet gewoon mee liep. Het linker voorbeentje stak vanuit de elleboog in een hoek van bijna negentig graden naar buiten. Toen Blackie op de behandeltafel stond, bleek al snel waardoor deze afwijkende stand veroorzaakt werd. Onder de linker elleboog zat een flink gezwel. Doordat het gezwel steeds groter werd, had het meer ruimte nodig en langzaam de elleboog weggedrukt. Het beentje werd daardoor in gedraaide stand naar voren gedrukt. Blackie had er geen pijn door, ze kon in normaal tempo lopen en het pootje volledig op de grond neerzetten. Ik was net in de praktijk begonnen en enige weken daarvoor was meneer Strobel met Blackie naar een Duitse collega geweest. Hij durfde een operatie bij Blackie niet meer aan door de hoge leeftijd van het hondje. Blackie was namelijk een hondje van negentien jaar oud en woog twaalf kilo. Haar leeftijd werd gezien als een te hoge drempel om haar van het gezwel te verlossen. Mijn Duitse collega sprak met meneer Strobel af dat hij contact zou opnemen als Blackie te veel pijn of ongemak zou krijgen. Dan zou eventueel besloten worden om Blackie in te laten slapen.

 

Lekke hartklepjes

 

Toen ik Blackie verder onderzocht, bleek ze ook lekke hartklepjes te hebben. Meneer Strobel vertelde me dat Blackie veel hoestte. De lekke hartklepjes zaten in de rechterkant van het hart, daardoor ontstond een vochtophoping in de longen en dat veroorzaakte het hoesten. Er was sprake van een zogenoemde tricuspidalis insufficië;ntie (de klep tussen de rechterkamer in de voorkamer van het hart werkte onvoldoende). Omdat Blackie een goede conditie had en er nog geen sprake was van een decompensatiefase (dat is een fase waarin het hart nauwelijks nog door medicijnen geholpen kan worden in zijn pompfunctie) kon Blackie geholpen worden met medicijnen. Daardoor zou het hoesten verdwijnen en de conditie verbeteren. Honden met deze aandoening kunnen op deze manier nog maanden tot jaren een dierwaardig leven hebben.

 

 

 

 

Er was nog iets anders aan de hand waarvoor meneer Strobel naar het spreekuur was gekomen. Blackie dronk veel en verspreidde een vieze geur. Het veel drinken was twee weken na de loopsheid begonnen en rond het geslachtsdeel was een plakkerige vlek in de vacht zichtbaar. Ik vermoedde dat Blackie een baarmoederontsteking met etterophoping in de baarmoeder had. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik Blackies buikje bevoelde, bij dieper doorvoelen was een worstachtige verdikking voelbaar. Terwijl ik Blackies buik bevoelde, kwam een roodbruine stinkende uitvloeiing uit de vagina lopen, de oorzaak van de stank. Blackie had een zogenoemde open baarmoederontsteking (pyometra). De baarmoeder is dan gevuld met etter en bloed afkomstig van een ontsteking van het baarmoederslijmvlies. Omdat teefjes tot op hoge leeftijd loops kunnen worden ­ een hond maakt geen menopauze door ­ kan ook een ontsteking van de baarmoeder op hoge leeftijd voorkomen.

 

 

Afb: Zo hoort een normale baarmoeder er uit te zien.

 

 

 

Operatie

 

Blackie had dus nogal wat aandoeningen. Wat kun je dan doen? Er zijn twee mogelijkheden: Blackie moest geopereerd worden of Blackie zou inslapen. Meneer Strobel kon moeilijk afscheid nemen van Blackie. Ondanks het feit dat een operatie op deze leeftijd meerdere risico’s met zich meebracht, wilde meneer Strobel toch dat Blackie geopereerd zou worden. Na een gedegen uitleg van de risico’s en de mogelijkheden werd besloten om eerst te onderzoeken of de lever- en nierfunctie van Blackie nog goed functioneerden. Als dat niet het geval zou zijn, zou een operatie alleen maar nodeloos lijden verlengen. Gelukkig waren Blackies lever- en nierfunctie nog prima. Blackie werd geopereerd, we besloten om zowel de baarmoeder als de grote tumor te verwijderen. De tumor was met zeer grote waarschijnlijkheid een zogenoemd lipoom: een goedaardige huidtumor, die door de plek waarop hij zat problemen veroorzaakte. Blackie werd met plaatselijke verdoving van haar buikwand en een sterke sedatie (verdoving) onder zeil gebracht. Blackie was diep in slaap, ze snurkte zelfs tijdens de operatie. Normaal gesproken is een sedatie een voorbereiding op een uiteindelijke narcose. Blackie heeft niets van de ingreep gemerkt. De omstandigheden waren ons gunstig gezind. De baarmoeder en eierstokken werden volledig verwijderd. De baarmoeder, die zo dik als een potlood hoort te zijn, was gezwollen tot de omvang van een kookworst. Ook de tumor van bijna 800 gram werd verwijderd.

 

Herstel

 

Blackie herstelde voorspoedig. Na tien dagen werden de hechtingen verwijderd, het hondje kwam met haar voorpootje in een normale houding de praktijk binnen. Blackie heeft nog ongeveer drie jaar geleefd en is tot nu toe de oudste hond in mijn praktijk. Helaas heeft meneer Strobel, die op het moment van Blackies operatie ook al problemen met zijn gezondheid had, twee maanden later te horen gekregen dat hij een niet te opereren hersentumor had. Blackie en meneer Strobel waren een tweetal dat je altijd samen zag. Hun verbondenheid was uniek. Gelukkig heeft Blackie samen met de rest van de familie meneer Strobel tijdens zijn ziekteperiode nog kunnen steunen. Het is ironisch, maar Blackie heeft meneer Strobel overleefd en heeft daarna toch nog een fijne tijd gehad.

 

Het is voor mij als dierenarts een indrukwekkende gebeurtenis geweest, een gebeurtenis waar ik nog vaak aan terugdenk.

 

Hond en baas altijd samen